De blog van gister ging over Guernica, en over hoe beroemd dat schilderij wel niet is. Dat lijkt misschien logisch, maar is het allerminst.
Ook al was Picasso op dat moment al wereldberoemd, het schilderij sloeg aanvankelijk niet aan.
Het werd op meerdere shows in Europa tentoongesteld. Maar mensen begrepen het niet.
Ucelay, de Baskische schilder noemde het “een van de meeste armzalige dingen ooit gemaakt” en Picasso was “aan het kakken op Guernica.”
Picasso’s vriend Louis Aragon, een prominent L’Humanité columnist, vond het zo vreselijk dat hij het werk of zelfs Picasso niet eens noemde bij de beschrijving van een tentoonstelling waar het werk ook hing.
Jean-Paul Sartre vroeg zich openlijk af “Denkt er ook maar één iemand dat dit werk iemand overtuigd heeft voor het Spaanse doel?”
Ook toen het werk naar Amerika ging, kwamen er in LA maar 735 mensen om het te zien. Een krant noemde het “revolting” en “cuckoo”; en in Chicago, werd het afgedaan als “bolshevist art controlled by the hand of Moscow”.
Het was Alfred H. Barr Jr, de eerste directeur van het MoMa die doorhad dat er een vonk nodig was. Hij was al langere tijd bezig om Picasso bekend te maken bij het Amerikaanse publiek.
Hij koos ervoor een tentoonstelling in elkaar te zetten waarbij dit werk als definitieve hoogtepunt werd gepresenteerd tussen allerlei andere werken van Picasso. De optelsom van Picasso’s wonderbaarlijke reis door moderne kunst. Barr had besloten om het een lange, grijze eigen galerij te geven, zorgvuldig verlicht door plafondarmaturen die voor de kijker verborgen waren, waar het van een behoorlijke afstand kon worden bekeken, in al zijn apocalyptische pracht.
Tot het laatst was het onduidelijk wat de mensen zouden denken. Picasso had het nooit bijzonder goed gedaan bij het Amerikaanse publiek. Jarenlang stonden Amerikanen vijandig tegenover de Parijse avant-garde. En juist die zomer werd Guernica dus ook in de pers al belachelijk gemaakt. Maar nu, onder de wolk van een nieuwe wereldoorlog, bracht Barr’s heldere viering van de kunst — die Hitler op de een of andere manier probeerde uit te wissen — het gehoopte succes.
“Kolossaal succes, 60.000 bezoekers overtreffen Van Gogh” stuurde Barr in een telegram naar Picasso na de eerste paar weken.
En de rest is geschiedenis.
Wat zegt dit?
Presentatie doet er toe. En soms heb je een vonk nodig.