Ik luisterde laatst een podcast op aanraden van een tweet.
De titel is ‘Jenny Odell on attention, where we put it, how it forms us and how it can polarise society ‘.
In het gesprek wordt 323x het woord like gebruikt. (Geen grap, ik heb ze geteld). Maar toch werden er tussendoor zinnige dingen gezegd.
Waar ik sinds het luisteren over nadenk is de volgende passage:
John Cage’s is someone who, you know, believed that all sound is just basically already music. And so his work reflects, reflects that, right? Like, it involves a lot of improvisation, but also sort of what we would call like, you know, everyday noises or, you know, not the orchestra instruments that you’re used to seeing at the orchestra. And I saw it at the San Francisco Symphony. So it was the contrast was very marked. You know, the piece that I saw the performers, were wearing street clothes, they used a blender, they were shuffling cards, there was a lot of chance involved. And then as I, as I talked about in the book, I walked outside, and all of the sort of sounds of that part of San Francisco became extremely palpable to me in a way that they just simply had not.
Jenny Odell
Het is dezelfde wereld, anders zien.
Het is het bekende adagium: dat wat je aandacht geeft, groeit.
Het is hoe jouw aandacht bepaalt hoe je de wereld om je heen ervaart.
Het is wanneer iets in je belevingswereld naar voren geschoven wordt, dat de rest automatisch naar achteren geschoven wordt.
Wees bewust wat je aandacht geeft.