Ik schreef de afgelopen jaren al meerdere keren over 4000 Weeks van Oliver Burkeman, dus het werd tijd om deze zelf te gaan lezen.
Ik zit er ondertussen nog middenin, dus wees niet bang dit wordt geen uitgebreid verslag.
Er is een reden waarom ik dit boek voor me uit bleef schuiven: het is een confronterend boek.
Maar het is — zoals ik al had verwacht — wel één de beste boeken die ik ooit heb gelezen.
En dat komt vooral omdat het zo eerlijk is over hoe weinig tijd we maar hebben om deze aarde.
En het is nòg eerlijker over dat al die trucjes — van GTD, tot Inbox Zero, tot weet ik wat — het niet gaan brengen.
Het begint allemaal met de juxtapositie dat je tijd beperkt is (om en nabij de 4000 weken), maar dat wat je allemaal kan doen is niet beperkt. Dat is juist eindeloos.
Er komen per minuut meer boeken, films, series, podcasts of games dan je in je hele leven kan lezen, kijken, luisteren of spelen. Dus je moet kiezen. En op je werk is het niet anders.
Kiezen
Ik luister graag podcasts en deze week heb ik ingesteld dat ik maximaal 10 ongeluisterde afleveringen bewaar van een podcast. Geloof het of niet, maar ergens had ik het idee dat ik alles wat ik nog niet had geluisterd, ooit nog wel eens kon luisteren, tijdens lange autoritten bijvoorbeeld. Dit is een net zo bezopen als bizar idee natuurlijk, want die lijst groeit veel en veel harder dan ik kan luisteren.
En natuurlijk wist ik wel dat dit een onmogelijke taak was, maar het lezen van Burkeman heeft me een keuze laten maken om deze steeds langer wordende lijst niet mijn leven te laten bepalen. Dus in plaats van een eindeloze lijst, is de lijst iets behapbaarder.
Het lijkt klein, maar dit voelt als een begin van iets.