Ik zag een paar weken geleden deze tweet:
En toen moest ik weer denken aan een stukje van 300 woorden dat ik vorig jaar schreef maar nooit heb gepubliceerd.
Het stukje was vooral: klagen over angstige mensen die als een stel lemmings achter elkaar aan lopen en allemaal hetzelfde dragen. En klagen over het fenomeen mode in het algemeen. Over dat er fabrieken zijn die keurige spijkerbroeken na productie kapot knippen. En die steeds weer iets nieuws verzinnen, alleen maar omdat ze iets moeten verkopen. Ik ben inmiddels al zo oud dat ik nu voor de zoveelste keer meemaak dat cargo jeans in raken.
En het stukje ging er dus over dat witte schoen exemplarisch zijn voor veel van deze voorbeelden. En dat ik ergens vermoed dat modewinkels het dragen van deze snel-vuile schoen toejuichen, want des te sneller komen mensen weer nieuwe kopen.
Maar ik publiceerde dat artikel dus niet. Het was misschien net even te kribbig om te plaatsen.
Maar ik moest er nu toch weer aan denken. Het ging me niet om even lekker te klagen over de mode industrie. Waar het me om ging om bewuste keuzes te maken. Om intentioneel te leven.
Intentionele kleding
Dus nu ik er 1,5 jaar later misschien iets meer over heb nagedacht, wat ik wou zeggen is eigenlijk het volgende.
Wij hebben meer kleren dan we ooit nodig kunnen hebben. En toch blijven we steeds weer meer nieuwe kleren kopen, meer dan goed voor ons is — of de wereld waarin we proberen te leven. Mode merken en winkels maken je wijs dat je toch echt dat nieuwe leuke setje moet kopen en alle Instagram stories van lokale modewinkels die 24 x 7 hun gear pushen hebben akelig veel overeenkomsten met andere soorten dealers. Ze spelen in op FOMO, creëren een noodzaak die er niet is, doen alsof er schaarste is (kom snel, dit zijn de laatste paar!), gebruiken sociale bewijskracht door inzet van lokale modellen die kleren laten zien en passen elk ander trucje uit het boek van Cialdini toe. En mensen trappen er in. Want mode is snelste manier om aan een groep te laten zien dat je er bij hoort.
De lokale kleding inzamelpunten puilen letterlijk meerdere keren per week uit. Met heel vaak zelfs ongedragen kleding met de kaartjes er nog aan. Natuurlijk is het fijn en goed dat mensen een goed doel op deze manier willen steunen, maar ergens denk ik ook: door het in de kledingcontainer te gooien, kunnen er weer een paar lege planken in de kledingkast gevuld worden met nieuwe kleding. Het is de daad van nieuwe kleren kopen die net zo goed een geestelijke leegte lijkt op te vullen als de planken in de kast.
Ik zeg niet met een opgeheven moreel vingertje dat je nooit nieuwe kleren mag kopen, en ik zeg ook niet dat je moet wachten tot iets versleten is voordat je het moet vervangen. Of dat er geen plek is voor mooie kleren of dure merken (dat is nog weer een hele andere post). Maar zoals met alles in het moderne leven lijkt de balans ook hier weg te zijn. Het is dezelfde balans die ontbreekt door elke dag vlees te eten, of veel te veel TikTok te kijken. Wij (me included) zijn nou eenmaal niet goed in ons zelf reguleren in een wereld van overdaad.
Dus zie deze observatie als een klein prikje om eens na te denken over jouw houding t.a.v. kleding of mode.
Steve Jobs, New Balance en Vans
Ter inspiratie een paar voorbeelden.
Wanneer je aan Steve Jobs denkt, dan zie je New Balance sneakers, jeans en turtleneck. That’s it. De turtleneck was gemaakt door een Japanse ontwerper Issey Miyake en daar had ie een paar van en die droeg hij afwisselend. Het is een iconisch en vertrouwd beeld. Steve wist hemzelf op deze manier een merk te maken. Dat hoeft en kan niet iedereen. Maar wat je er van kan leren is dit: hij sloot keuzes uit door altijd hetzelfde aan te hebben. Saai? Misschien. Efficient en intentioneel? Zeker.
Et tu, Jan?
Mijn persoonlijke houding is dat ik juist wars ben van mode. Ik heb (denk ik) een fijn afgestelde radar voor de nieuwste mode. En probeer die altijd vakkundig te mijden. Ik draag één merk jeans (ook nog één model van dat merk), daar heb ik er meerdere van. Wanneer iedereen witte schoenen aan heeft, is dat precies de reden dat ik die nooit aan zal trekken. En wanneer iedereen plotseling Chelsea boots draagt, stop ik mijn meerdere paren boots (die ik al meer dan 15 jaar draag en zelfs meerdere keren om uitgelachen ben door een paardenmeisje die het zo grappig vond ik ‘paardrij-laarsjes’ aan had) even in de kast. En als mijn spijkerbroek een scheur of gat heeft, dan heb ik die zelf gemaakt. Ik ben echt te oud om geld te betalen voor nieuwe kleding die kapot is.
Om af te sluiten. Een tweet die haaks staat op de tweet bovenaan. Zo kan het dus ook.
De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.