Jardin du Luxembourg
Jardin du Luxembourg is zeer keurig aangelegd park met grote waterpartijen en recreatiemogelijkheden. Netjes, schoon en met verschillende sport- en speelvoorzieningen. Je zou er zomaar een hele dag door kunnen brengen. Maar wij waren er voor één reden. Hier staat namelijk één van de zes vrijheidsbeelden die Parijs rijk is. Het oorspronkelijke exemplaar dat hier stond is een paar jaar geleden vervangen door de huidige (ivm weersinvloeden op het eerdere beeld): maar dat beeld was wel hét prototype voor het beeld in New York. Bartholdi maakte beide, en Eiffel deed het stalen binnenframe van die in New York.
Bookshops
Vanuit de tuinen wandelen we via drie Engelstalige boekenwinkels naar de Notre Dame. Via San Francisco Book Company (met tweedehands Engelstalige boeken, waar ik een Coupland oppikte) door naar The Abbey Book Shop waar elke vierkante centimeter bezaaid is met boeken (nieuw en gebruikt) en waar ik bijna niet door de gangpaadjes pastte (ik kocht er een David Foster Wallace, een mens moet wat te lezen hebben in de rij).
Daarna door naar misschien wel de allerbekendste boekenwinkel van Parijs: Shakespeare & Company. Daar stond zowaar een rij. Hoezo ontlezing?! Toch vond ik de rij wat overdreven, aangezien je hier uitsluitend nieuwe boeken kan krijgen. Direct ernaast zit hun tweedehands winkel (zelfde eigenaar, andere ingang, geen rij). Ik was er de enige. Ik vroeg nog aan de man achter de kassa: weten die mensen niet dat je die boeken van hiernaast overal kan krijgen? ‘Non, zey dont noo’, antwoordde hij met een glimlachje.
Voor mij is de charme van een tweedehandsboekenwinkel de verrassing, de ontdekking. Nieuwe boeken kun je immers overal krijgen. Ook leuk, maar niet om voor in een rij te staan. Daarnaast heeft deze boekenwinkel zijn populariteit denk ik (ik ben niet binnen geweest) ook te danken aan de uitstekende ligging, namelijk pal naast de Notre Dame.
Notre Dame
Deze staat natuurlijk in de steigers. En is helemaal afgeschermd. Toch werden er niet minder selfies om gemaakt. En tenzij er sprake is van een hernieuwde interesse in religie, zie je ook hier weer het Lindy effect in werking (ook wij deden daar aan mee). De banken voor op het plein — waar we lunchten — gaven de gelegenheid om de Notre Dame eens langer goed te observeren en het viel me nu pas op dat de twee torens helemaal niet identiek zijn.
Louvre
Door naar het Louvre. Nog even getwijfeld, omdat het echt fantastisch weer was en om dan in een museum te lopen…. maar toch gedaan. Hoewel ik er al eerder was geweest vergeet je toch steeds hoe groot is het is. Het Louvre is namelijk komisch groot. Dagen, zelfs weken zou je er kunnen rondlopen en misschien nog niet alles hebben gezien. Dus we pakken alleen de topstukken. Zoals de Venus van Milo. Natuurlijk. Het armloze beeld van de vrouw in S-vorm, zo’n 200 jaar geleden opgegraven door een boer en ruim 2000 jaar oud. Het heeft zeker iets.
Maar de kinderen wilden vooral de Mona Lisa zien, dus dan doen we dat. Het kleine — en onafgemaakte — schilderij steekt wat karig af bij enorme andere werken die er hangen. En ook hier drommen honderden mensen zich in een kleine ruimte om een foto te maken die ze waarschijnlijk toch nooit meer gaan bekijken. Zoals de suppoost zei tegen een van mijn kinderen: just take one shot and go, don’t take the Mona Lisa on your phone, take her in your heart. Ik gok dat hij dit misschien wel een paar honderd keer per dag zegt. Maar hij heeft wel gelijk.
En hoe dichtbij je ook komt, niemand kan een foto maken die beter is dan wat je in de giftshop kan kopen. Misschien dat mensen daarom selfies maken, om een echt unieke foto te creëren waar zij alleen op staan?
Via een lange rij mag je naar voren komen om je plaatje te schieten (ik heb bedankt, maar de kinderen gingen gretig in de rij staan), en sta je dan vooraan dan is de afstand nog steeds te groot om bijvoorbeeld de sfumato goed te kunnen zien. Er zit een meter of 4 a 5 tussen. Na het lezen van Walter Isaascon’s bio over DaVinci dacht ik alles wel te weten over de Mona Lisa, maar ik heb toch nog — terwijl mijn kroost in de rij stond — op een verdwaalde infozuil, letterlijk in een hoekje van de zaal een paar dingen opgepikt.
Het Louvre je moet er geweest zijn, maar het heeft iets absurds. De hoeveelheid mensen en de hoeveelheid werken. Het is alsof er in het museum elke dag een strijd is, kunnen we meer bezoekers naar binnen proppen dan dat er werken zijn? Het is massaal en overweldigend. En na een tijdje rondlopen komt het gewoon niet meer binnen: “oh nog een uit Egypte gestolen sarcofaag, en hier om het hoekje staan er nog eens 30, en hier een stuk papyrus gemaakt door mensen meer dan 3500 jaar geleden.”
Je wordt verdoofd door de aantallen, hoeveelheden, jaartallen en massas mensen. En wanneer je dat punt hebt bereikt is het tijd om te gaan. Bijkomen op het terras in de zon.
