Rob van Essen won deze week voor de tweede keer de Libris literatuurprijs. Ik hoorde hem gister daardoor in de Nooit Meer Slapen podcast.
Een terugkerend thema in het gesprek was dat hij niet had geleerd om te schrijven (“je hebt er immers geen opleiding voor nodig”).
Hij voelt zich daardoor soms nog steeds iemand die een trucje heeft geflikt. Ook al is hij succesvol schrijver. En voor van Essen zijn gevoel had hij ook echt een lange tijd in zijn leven niet echt wat gedaan.
De interviewer was het daar niet helemaal mee eens, hij had immers geleefd — ook al was dat veel snooker kijken op de BBC — wat later in zijn schrijven terug zou komen.
Het deed me denken aan de volgende quote die ik een keer zag.
Het is Ray Bradbury die uitlegt waarom hij boven zijn typemachine had staan: Don’t Think.
“Thinking is supposed to be a corrective in our lives. it’s not supposed to be the center of our lives. Living is supposed to be the center of our lives. Being is supposed to be the center—with correctives around us holding us together like the skin holds our blood and flesh in.”
Ray Bradbury
Je moet niet teveel denken als schrijver, je moet leven.