Waarom The Zone of Interest de Oscar voor “Best Sound” heeft gewonnen wordt vanaf de eerste scene duidelijk. Je kan deze film kijken met je ogen dicht en nog niet ontsnappen aan wat er gebeurt.
Want wat er gebeurt is niet zozeer te zien als wel te horen.
Glazer did not want the atrocities occurring inside the camp to be seen, only heard. He described the film’s sound as “the other film” and “arguably, the film”. To that end, sound designer Johnnie Burn compiled a 600-page document containing relevant events at Auschwitz, testimonies from witnesses, and a large map of the camp so that the distance and echoes of the sounds could be properly determined. He spent a year building a sound library before filming began, which included sounds of manufacturing machinery, crematoria, furnaces, boots, period-accurate gunfire and human sounds of pain.
Bron: Wikipedia
Het is een film zonder echt verhaal. Er wordt vooral een wereld geschetst, een slice of time. En wij kijken mee. In The Zone of Interest. Het Interessengebiet. De naam voor het gebied om een kamp heen.
Vanzelfsprekendheid
Wat je niet zal verlaten is de vanzelfsprekendheid. De vanzelfsprekendheid waarmee er over “voorraad” wordt gepraat. De vanzelfsprekendheid waarmee bestellingen worden geplaatst. Bijvoorbeeld voor een bontjas.
Eerst dacht ik nog even dat dit zo’n film zou zijn waarbij je een bepaald soort sympathie zou ontwikkelen voor de hoofdpersonen. Want het zijn ook maar mensen etc.
Maar dat gebeurt niet. Ja, ze houden ook van hun kinderen en proberen goede ouders te zijn. Maar met het grote kwaad dat op een steenworp afstand door hun in stand wordt gehouden en waar ze zelfs op rekenen en hun leven omheen bouwen zonder enige vorm van berouw of bedenkingen streept elke vorm van sympathie weg.
Rudolph Höss werd veroordeeld en opgehangen zonder enige vorm van berouw. Zijn vrouw Hedwig — het secreet — leefde verbazingwekkend genoeg tot 1989 in vrijheid in Amerika, maar wist heel goed wat er gebeurde achter die muur.
Alles aan Hedwig is vettig, boertig, onelegant, ze is niet de dame die ze zich waant. Ze straalt een arrogantie uit die lijkt te ontspringen uit een onderdrukte onzekerheid; ze heeft dit weelderige leven, maar van binnen weet ze heel goed dat ze er geen recht op heeft.
De Groene
The Zone of Interest laat mij met vragen achter; hoe het kan dat een heel land leek gehersenspoeld leek, en die dingen vanzelfsprekend vond. Antwoorden blijven uit.
De film maakt wel duidelijk dat dit niet een vraag is die veilig in het verleden ligt. Het is een actuele vraag.
Zo trekt The Zone of Interest een directe lijn naar vandaag. Heel letterlijk. In een van de laatste scenes staan we waar we in september ook stonden. Het bevestigt nogmaals, dit is niet een film, dit is echt.
Rudolph Höss weet het ook wanneer hij hierna in een gang richting de camera kijkt en dan snel wegbeent.
Het is echt.
Net als Aleksandra Bystroń-Kołodziejczyk. Ook zij was echt.
The bike the film uses and the dress the actress wears both belonged to her.