We zijn — nog steeds — op vakantie. We rijgen dagen en momenten aan elkaar die alleen nog te onderscheiden zijn door de notities en foto’s die ik er van maak.
Maar in mijn herinnering zal het straks één groot geheel zijn waarin de dagen en momenten in elkaar overlopen. Afgezet tegen hetzelfde decor van mooi weer, zwembad, Kroatische kustlijn, vrienden en kinderen en kinderen van vrienden en avondwandelingen. Die herinnering zal verder in de tijd een steeds grotere klont worden van één geheel.
Tijd bestaat uit een serie momenten. Momenten die per definitie alleen in je herinnering kunnen bestaan. Foto’s vangen zelden die momenten, want foto’s zijn meestal vooropgezet, bedacht. Ga even daar staan — ja, lachen.
Mooi om te hebben, zo’n verwijzing naar een moment. Maar het is vaak niet het moment zelf. Momenten zijn moeilijker te vangen.
Zoals de opmerkelijke geurloosheid van het chalet, of het steeds weer verrassende verschil tussen binnen (koel) en buiten (warm) of het uitzicht (het uitzicht, mensen) of het gaas van het zonbed dat aan je rug plakt wanneer je geen handdoek gebruikt, het meeverende schuimrubber onder de speeltoestellen, de pijn die ik voelde toen ik mijn middelste teen tot bloedens toe stootte tegen een ronde RVS stang bij het toilet of het tikken van de sprinkhaan tegen het deksel van het plastic bakje. En zo zijn er nog 1000 specifieke kleinigheden die op willekeurige nieuwe momenten de komende jaren tot mij zullen komen totdat ook deze zullen vervagen en alleen de verwijzingen over blijven.
Morgen gaan we weer reizen. Naar een nieuwe bestemming. Nieuwe momenten vangen.
