Rick Rubin keek een documentaire waarin de beste Go speler ter wereld verslagen werd door een computer en hij moest huilen.
Maar hij wist zelf niet zo goed waarom. Hij moest er over nadenken.
Het maakte me aan het huilen en toen ik huilde, begreep ik het niet. Het duurde even ik dacht er meer over na. Mijn reactie dwong me er meer over na te denken: waarom huil ik? Ik heb niets met Go. Ik speel geen Go. Ik ben helemaal niet geïnteresseerd in dit verhaal en toch huil ik. Oorspronkelijk was mijn eerste gedachte: huil ik omdat machines mensen verslaan? Nee, dat is het niet. Ik huil om de manier waarop de computer won. Niet omdat hij meer wist dan de grootmeester, de computer won omdat hij minder wist. En dat maakte me aan het huilen.
Die computer had niet alle bagage en culturele dogma’s van hoe het hoort. Het wist alleen de spelregels. En het fascineerde me omdat het me deed beseffen als we overtuigingen kunnen loslaten van wat we zijn, van hoe dingen zouden moeten doen, dan alles is mogelijk.
[…]
Als we terug kunnen naar die beginnersgeest van het niet weten, accepteren dat we niet weten, dan we kunnen nieuwe manieren vinden die we hiervoor niet kenden.
Rick Rubin & Malcolm Gladwell on “The Creative Act” | Broken Record
NB ik denk dat het om deze docu ging. Aanrader.