Ik kreeg deze week van een trouwe lezer het volgende bestand toegestuurd:
Het is een nummer gemaakt op basis van de tekst uit deze blog van mij.
Een A.I. nummer dus, gemaakt door Suno (klik voor lyrics). En het klinkt veel beter dan waar ik comfortabel mee ben.
Het is te gelikt. Het zit allemaal net even te goed in elkaar. Het heeft een kop en een staart, een intro, een brug, en een refrein, er zit een opbouw in.
En, het is een banger.
Het is geen losse flodder van onsamenhangende tekst en een kort riedeltje. Wat een paar maanden nog wel het geval was bij Suno. Maar dat is dus A.I.
Zo slecht als het vandaag is, zal het nooit meer zijn. Het zal alleen nog maar beter worden.
Ik loop hier dus al een paar dagen over na te denken, want het dwingt me om de definitie van wat muziek nou eigenlijk is, scherper te stellen.
Ik moest weer aan denken aan Nick Cave waar ik eerder over schreef. Die beweerde dat A.I. nooit kunst of liedteksten zou kunnen maken. En let op, ik zeg niet dat dit kunst is — daar kunnen we lang over praten — maar dit nummer klinkt wel beter dan menig ander nummer dat in de Top 40 heeft gestaan.
Ik stelde toen al dat betekenis geven aan iets, ligt bij de ontvanger, niet bij de maker. Daar sta ik nog steeds achter.
Maar deze track laat zien dat ‘muziek’ dus plotseling ook uit een computer kan komen (geldt dat al niet voor de meeste pop tracks?!)
En het stelt dus heel direct de vraag: wat is muziek nou eigenlijk dan?
Of scherper: waar gaat muziek nou eigenlijk om?
Identificatie
Muziek gaat voor een groot deel over identificatie.
Het gaat om het idee van een pukkelige tiener die op z’n zolderkamertje dit schrijft. En wat jij snapt vanaf de eerste 4 zinnen, omdat je zelf ook zo’n pukkelige tiener bent. Het gaat om het idee van een elusive genie die het ene na het andere wonderlijke meesterwerk produceert, waar je eindeloos over de betekenis kan nadenken. En wat een puzzel is die je wil doorgronden. Het gaat over deze meneer die een natuurkracht is op een podium. En waar je op wil lijken. Het gaat over vier tieners die onder de rook van Manchester het weten te presteren om berichten te decoderen die niet van deze planeet lijken te komen. Maar die wel woorden hebben gevonden, die precies zeggen wat het is om mens te zijn. Het gaat over het beeld van de gevoelige, belezen, bebrilde Engelse jongeman die zijn zieleroerselen deelt. En die meer op jou lijkt dan iedereen die je kent.
Muziek gaat over mensen die meemaken wat jij meemaakt. Die voelen wat jij wat voelt.
Die mensen zijn belangrijker dan de muziek.
Mick Jagger zei het in 1965 al. It’s about the singer not the song.
Zolang we dus nog geen humanoid robots hebben, zijn we veilig.