Dit is mijn 900e artikel (blog? post? stukje?) op deze site.
Elke ochtend, zes dagen per week, deel ik iets met jou, voor mij.
En eigenlijk maakt het dus niet uit wat ik type, ik ben niet bezig om een publiek op te bouwen, ik ben niet aan het influencen. Als je dat wil, dan adviseer ik om een TikTok te beginnen of veel dramatische witregels gesprenkeld tussen prikkelende statements op LinkedIn achter te laten, maar niet om een blog te beginnen. Nee, dit het tegenovergestelde van TikTok of LinkedIn, en ik type voor mezelf.
Maar, ondertussen ken ik mezelf en ondervind ik toch echt — wat ik noem — het Asimov-effect. Wat dat betekent, is dat ik niet zomaar wat kan typen. Ik kan geen gebakken lucht of leegte typen er moet iets van vlees aan zitten. Een betekenis of iets leerzaam. En dat komt vaak vanzelf*.
Ik noem dit het Asimov-effect, want volgens mij bedoelde Isaac Asimov dat met het volgende (zijn ‘geheim’ was dat hij elke ochtend gewoon begon met typen):
“Je onderbewustzijn denkt: nou als je dan toch gaat typen, kun je net zo goed iets goeds typen.”
Isaac Asimov (geparafraseerd door mij)
En dat gebeurt ook echt wanneer je gaat typen. Ten minste bij mij.
Geloof je me niet?
Toen ik de eerste twee zinnen van deze blog typte, had ik geen idee wat de rest zou worden, maar door het typen kwam er iets.
En nu hebben jij en ik allebei wat geleerd en heb ik iets bedacht, wat ik het Asimov-effect noem.
*’Vanzelf’ als in: je ontvangt de hele dag prikkels en al die beetjes informatie marineren en combineren in jouw brein tot nieuwe verbindingen wanneer je deze activeert door te gaan schrijven.