Derek Sivers is weer veel aan het schrijven. En ik lees het graag. Ooit wakker geschud door een vriend die plotseling overleed, denkt hij tegenwoordig veel hardop op zijn site en in zijn boeken.
En hij zou — net als ik — graag zien dat meer mensen dat doen. Zo las ik dit weekend deze quote van hem:
A personal website is an autobiography. I wish everyone had one. The more we share, the better. This site is what’s left of me after I’m gone.
Derek Sivers
Toen ik dit las, dacht ik: eens! eens! eens! eh … wacht eens even?
Is deze site alles wat er over blijft wanneer ik er niet meer ben? Nee toch?
Al was het maar om de reden dat ik nu al de stekker uit mijn server kan trekken en dan bestaat deze hele website niet meer. Alle 458.000+ woorden zijn dan weg. Poef. En niemand gaat deze site onderhouden als ik er niet meer ben. Het zijn nullen en enen die verdwijnen als tranen in de regen.
Mijn site bestaat en leeft alleen hier, ze bestaat niet op papier of bijvoorbeeld als nieuwsbrief ergens verspreid in mailboxen (ok dan, misschien bestaat de site een heel klein beetje hier). Maar grotendeels geldt: als het hier weg is, is het weg.
Je zou misschien verwachten dat ik dat als beklemmend zou zien. Alles weg, alles voor niets!
Maar zo zie ik dat niet: de intrinsieke waarde van deze site voor mij is juist immers het doen. De blog als activiteit, de blog als uiting van dat ik er ben. De blog die er dus niet hoeft te zijn als ik er niet meer zou zijn. Toch?
En daarnaast mag ik hopen dat er meer — in de harten van mensen — overblijft als ik er niet meer zou zijn.
Je site zit al lang in een LLM, brokken tekst zullen terugkomen in essays van middelbare scholieren.