De NBA playoffs zijn in volle gang. Afgelopen nacht speelden de Warriors tegen de Kings. Bij de Warriors was één van de grote mannen (Green) aan het begin van de wedstrijd aan de kant gezet. De grote man van de andere kant — Sabonis — leek daardoor uit zijn doen. Door het ontbreken van zijn directe tegenstander kreeg hij veel meer ruimte en vrijheid, maar hij wist eigenlijk niet zo goed wat hij daar mee moest doen. Hij gooide ballen weg, schoot mis en zat niet lekker in de wedstrijd.
Je zou verwachten dat hij minimaal 40 punten scoorde. Maar het omgekeerde was dus waar.
Zijn hele leven, elke training, elke wedstrijd is Sabonis gewend te moeten beuken, te moeten vechten, zwoegen voor elk puntje op zo’n manier dat wanneer de weg naar de basket een keer open is, dat hij niet goed weet wat hij moet doen.
Hij had de tegenstander nodig om te kunnen presteren. Zijn hele spel is daar op gebaseerd.
Dit zegt twee dingen over optimaal presteren:
- We doen wat we oefenen
- We worden beter door de ander, sterker nog: we hebben de ander nodig om het beste in ons zelf naar boven te halen.
En dat laatste is misschien wel wat sport mooi maakt.
Het lukte Sabonis maar niet om in de wedstrijd te komen en later gebeurde er ook nog dit. Ze wonnen wel. Ook dat zegt iets.
NB bij wijze van experiment staat deze post ook op LinkedIn.