De NBA playoffs zijn weer begonnen. Dat betekent dat de allerbeste atleten in de allerbeste sportcompetitie het tegen elkaar gaan opnemen voor de eindoverwinning.
De NBA is niet toevallig de best georganiseerde sport competitie ter wereld. Commissioner David Stern introduceerde — of perfectioneerde — in de jaren tachtig meerdere maatregelen die dit heel bewust tot doel hadden.
Er zijn twee maatregelen in het bijzonder te noemen:
- Het salaris plafond per team. Alle teams — hoe rijk of arm — mogen per seizoen maximaal hetzelfde bedrag aan spelerssalarissen uitgeven.
- De NBA draft: de minst presterende teams van het voorgaande jaar krijgen de eerste keus uit de nieuwe lichting spelers.
Alleen deze twee regels zorgen er al voor dat de competitie eerlijker wordt. Dat snapt iedereen als je er een beetje over nadenkt. Gelijke kansen voor alle teams.
Maar wat minder direct duidelijk is, is dat de NBA niet perse bezig is met het eerlijker maken van de competitie, maar wel met het maximaliseren van talent.
Stern begreep als geen ander dat met de bovenste twee maatregelen het voor talentvolle spelers in principe niet uitmaakt waar ze terechtkomen (je kan maar maximaal x verdienen) én dat ze daar beperkt tot geen invloed op hebben (de teams kiezen jou, niet andersom).
Het gevolg is dat talent breder uitgesmeerd wordt over de hele competitie.
En deze verspreiding van talent heeft als gevolg dat het niveau van de competitie in zijn geheel omhoog gaat én dat de teams aan elkaar gewaagd zijn. En DAT, dat is wat de competitie aantrekkelijk maakt.
De waarde van de NBA is het talent van spelers en Stern begreep als geen ander dat je precies DAT zoveel mogelijk moest zien uit te buiten.
De les is dus: zorg dat je het zo organiseert dat je talent maximaal spreidt, dit brengt het algehele niveau omhoog.