Nadat Neil Armstrong zijn beroemde woorden had gesproken, was de beurt aan Buzz Aldrin — de tweede man op de man. Zijn eerste woorden waren als volgt:
“Beautiful view”, waarop Armstrong zei “Isn’t that something? Magnificent sight out here.” Aldrin antwoordde: “Magnificent desolation.”
Zo ging het onderonsje tussen de twee eerste mensen ooit op de maan. Alsof ze daar alleen met zijn tweeën waren.
Maar dat waren ze natuurlijk niet. Ten eerste was er Michael Collins, de derde man, die de lunar command module bediende en die zo’n 100 km boven Neil en Buzz vloog. En natuurlijk was er ground control die vanuit Houston alles zeer nauwkeurig volgde, maar bovenal: er keken 600 miljoen mensen live mee naar de Apollo 11 maanlanding.
Op een bepaalde manier waren ze dus zeker niet alleen.
En dat die twee mannen die woorden op die plek konden uitspreken was het resultaat van het werk van HEEL VEEL andere mensen.
Er is uitgerekend dat er namelijk maar liefst 400.000 mensen betrokken waren bij het Apollo project. In allerlei vormen; van leveranciers, tot engineers, tot testpiloten.
Alleen dit al maakt de maanlanding — met gemak — een van de meest succesvolle projecten in het bestaan van mens. Om zo’n enorme mensenmassa aan één doel te laten werken is sindsdien niet meer voorgekomen. Ter vergelijk: op D-Day — de grootste militaire invasie ooit— landen er 156.115 geallieerden in Normandie.
Het Apollo project is het bewijs van wat mensen kunnen bereiken als we allemaal hetzelfde doel hebben. Goed om te weten, dat we het wel kunnen!
(NB: Buzz Aldrin is nog onder ons, en zit gewoon op Twitter. En de hele maanlanding en bijbehorende communicatie met ground control staat op Youtube. Dat vind ik mooi. Het verklaart misschien wel hoe — maar nog niet waarom — een stuk van de Apollo 11 audio in de intro zit van het nummer Kids van MGMT is terechtgekomen ?)
Webmentions
[…] Ik schreef al eens over hoeveel mensen er nodig waren voor de maanlanding. […]