De allereerste post op deze site uit 2005 (!) gaat over The Daily Show. Zo lang kijk ik dus minstens al Amerikaanse late-night TV.
Late-night TV is een heel specifiek genre televisie, zoals ze dat alleen echt goed in Amerika kunnen maken. De rest van de wereld probeert het vaak te kopiëren, maar dat is het altijd net niet. Amerika heeft televisie uitgevonden en late-night TV is het uithangbord. Zo maak je televisie: actueel, (semi-)live, vlot, met publiek en een mix van entertainment en info.
Stephen Colbert, Seth Meyers, The Daily Show, Jimmy Kimmel (Fallon niet) en daarvoor Conan en Letterman. Ik keek het allemaal. Het was onderdeel van mijn ritueel: ik kijk niet veel series of films, maar de monologues keek ik elke dag. Vaak 3 of 4 achter elkaar. Ik kan dus wel stellen dat het mijn wereldbeeld en beeld van Amerika heeft gevormd.
En als groot liefhebber ben ik ook bij een paar shows geweest. En ik schrijf er wel eens over.
De cijfers
Ik heb me altijd gerealiseerd dat de invloed van Amerikaanse late-night TV op de cultuur of het sentiment eigenlijk heel beperkt is. De monologues worden meestal tussen de 1 en 2 miljoen keer bekeken op YouTube. Echter, de meeste YouTube-kijkers wonen waarschijnlijk niet in Amerika. Misschien kun je er nog wat snippets op socials bij op tellen, maar daar leven deze shows niet echt. Dus dat is het dan.
Live wordt Colbert het best bekeken met ~2,7 miljoen kijkers. Voor late-night is dat best veel. Maar voor een land waar 330 miljoen mensen wonen is dat natuurlijk niet heel veel. Je kan dus stellen — met YouTube erbij — dat minder dan 1% van Amerika iets van late-night TV meekrijgt. Late-night TV is dus zeker geen allesbepalende culturele juggernaut.
Met andere woorden: het zijn allemaal druppels op een gloeiende plaat. Waar ik toch graag naar mag ik kijken.
Echter sinds de laatste verkiezingen, heb ik geen seconde late-night meer gekeken. Ik heb er gewoon de moed niet voor. De grappen en grollen over de puin die het land over zichzelf heeft afgeroepen. Als ik het reguliere nieuws volg — en elke dag meer puin zie neerstorten — vraag ik me af; welke grap zouden de late-night shows hierover maken? En ik kan meestal wel wat bedenken: maar ik heb er geen trek in om het te gaan kijken.
Ik ben dit aan het opschrijven omdat ik eigenlijk niet goed weet waarom. Ik kijk het al mijn hele leven. Van GW tot Biden. Wat is er nu anders? Misschien omdat ik me realiseer dat er over praten of er grappen over maken, eigenlijk helemaal niets verandert?