Zo aan de vooravond van Elvis zijn 74ste verjaardag een echte piks update; van Oud en Nieuw 2008/2009 dit keer. Ze staan er al een paar dagen maar de verplichte blogpost ontbrak nog. Dus bij deze.
Er is veel gebeurd sinds de laatste post van een maand geleden. Een oplettende lezer had wellicht uit de post titel van de vorige keer al een en ander kunnen concluderen. En inderdaad, er is bling uitgedeeld op een toren in Parijs nog wel.
Genoeg daarover. Er staan piks online, dus nu de videos waar jullie op zitten te wachten.
Er waren natuurlijk heel veel eindejaarslijstjes de laatste weken. Ik ga me niet druk maken over lijstjes maar noem gewoon een paar artiesten die me de laatste maanden opvielen.
Om op te warmen; the Kills waren in Oktober op bezoek bij Jonathan Ross. Aparte sound, aparte band.
Om even bij de Engelse shows te blijven. Jools Holland had in mei White Lies al op bezoek. Piepjonge sensatie. Hier deden ze toen hun single die eigenlijk pas afgelopen maand officieel is uitgekomen. Dit als voorbode voor hun album dat 12 januari uitkomt en dat ik zeker zal luisteren.
Deze band stond al een keer eerder in de aandacht op piks.nl, als een van de Lowlands posts. Ik wou ze toen ook zien maar miste ze. Je hoeft maar even wat zwaarder te zingen en je wordt al vergeleken met Joy Division en Interpol (beide fundamentele bands voor mij) of met the Editors wat naar mijn mening dan weer een stel posers zijn. Verschillen tussen deze bands lijken voor een ongeluisterd oor misschien subtiel maar zijn zeer dringend aanwezig in mijn beleving. Voor nu krijgt White Lies het voordeel van de twijfel (ik lees overigens net dat Morrissey en the Killers fan zijn, dus ik ben in goed gezelschap). En mocht het album bevallen dan kan ik ze in Maart wellicht nog een keer zien. Maar voor nu: Death.
De volgende band kwam in veel jaarlijstjes terug. Deze jongens zijn letterlijk opgegroeid naast de echte E-Street en Bruce zit dus in hun bloed. Sommige noemen het the Killers meet Springsteen. Maar ik vind het meer punk. Het is dus wat mij betreft meer de Dropkick Murphys meet Bruce. En tussen al die bands had ik ze bijna overgeslagen. TOTDAT ik deze acoustische opname tegenkwam. Vlijmscherp en oprecht. Het nummer is nu een paar maanden in mijn playlist genesteld en tot mijn stomme verbazing kon ik de akoestische versie niet op youtube vinden. Daarom heb ik het zelf maar geupload. The Gaslight Anthem – Great Expectations (die titel past wel in het thema van een nieuw jaar).
En dan van punk naar iets heel anders. Bon Iver. Als ik niet zo’n hekel aan die term had zou ik het ‘breekbare’ muziek noemen. Bon Iver komt ook in heel veel lijstjes voor. Maar door de bemutste, bebaarde frontman en het stempel ‘breekbaar’ had ik het ook al een paar keer overgeslagen. TOTDAT ik ze zag bij Letterman. Deze uitvoering van Skinny Love is beter als die op het album. Wat een track, wat een uitvoering. 3 drummers en een steel guitar, dit gaat door merg en been.