Wip Kale 100 jaar

Vandaag zou mijn grootmoeder 100 jaar zijn geworden: Willemtje (Wip) Kale. Ze overleed in 2012 op 87-jarige leeftijd.

Ze kreeg 10 kinderen, mijn vader was de vierde. Ze zijn er allemaal nog.

Herinneringen

Mijn oudste zus is naar bes Wip vernoemd. Dus zo klinkt haar naam nog geregeld. De herinneringen aan mijn bes zijn gedeelde — en waarschijnlijk identieke herinneringen — met mijn pak-em-beet 50 neven en nichten. Over de zondagochtenden op de Oslolaan 2 (dit huis bestaat niet meer), over de puntjes met hagelslag, de sprits, over het tandem dat ze was met haar zus Grote Tante Anna. Over de ijver. Over nooit stilzitten.

Het verhaal over haar vader die ze na de oorlog ophaalde — op een fiets met houten banden — van zijn onderduikadres in het noorden van Nederland, heb ik nooit van haar zelf gehoord. Maar het is het verhaal dat het meeste over haar persoonlijkheid zegt. Een jonge vrouw belast met de welhaast onmogelijke taak haar vader Reijer Kale — een verzetsheld (zie pag. 15 en verder) — op te halen, op de fiets. Het klinkt ongelofelijk, maar het is echt gebeurd.

Mijn laatste herinnering aan bes Wip is van Urkerdag 2012. Onze dochter was net geboren. We wandelden door de torenstraat en kwamen tot mijn verrassing mijn bes tegen met een van mijn tantes. Even later deed mijn schoonmoeder ook een wandeling met onze dochter en kwam bes Wip ook tegen en zij maakte een foto van haar met mijn dochter op schoot. Het was de laatste foto die ik van haar heb, en deze staat hier op de kast. Anderhalve maand later was ze overleden. Mijn andere twee kinderen heeft ze nooit ontmoet.

Af en toe kom ik bes Wip nog tegen, zoals hier, plotseling, in een willekeurig YouTube filmpje uit 2023:

Of in 2021 in de lokale krant, over het koor waar ze op zat:

Of afgelopen januari nog in dezelfde lokale krant, over de krans waar ze bij hoorde:

Of in de databank van Vrienden van Urk.

Of deze foto, die bij een verhaal uit Urker Volksleven hoorde, over het gezin Kale:

Vandaag denk ik even aan bes Wip.