Zonder huur in mijn hoofd

Gister schreef ik over Walter Isaacson. Eén van mijn favoriete biografen, maar waarschijnlijk niet de beste. Dat zijn namelijk twee verschillende dingen. Dat hij niet de beste is, zegt hij zelf ook. En dit is geen valse bescheidenheid, hij weet waar zijn krachten liggen.

Door deze gedachte moest ik gister denken aan een kritisch tweetje dat ik ooit las over zijn — toen recent verschenen — Steve Jobs biografie uit 2011. Ik weet 12 jaar later nog precies wie het schreef en ik weet nog wat die (inmiddels verwijderde) tweet zei.

Het was kritiek op iets specifieks uit het boek, wat precies; dat is nu even niet relevant.

Waar het om gaat is dit. Ik heb in mijn leven misschien wel honderdduizenden (of meer?) tweets gelezen. En sommige daarvan leven rent-free in mijn hoofd (jaja een anglicisme; deze link is ook een voorbeeld van zo’n rent-free tweet). Sommige van die tweets bepalen hoe ik denk over dingen. Sommige komen uit het niets boven borrelen. Sommige moet ik soms nog steeds hardop om lachen.

Honderdveertig lettertjes die iets in gang hebben gezet. Als het geschreven woord koffie is, dan is Twitter een dubbele espresso.

Ik vraag me vaak af wat het verschil is tussen de ene en de andere tweet, waarom onthou ik de ene wel en de andere niet? Het is net wanneer ik dat zou kunnen ontrafelen, dat ik dan een sleutel tot iets zou ontdekken.