Wanneer je een film of televisie kijkt, zie je zonder er erg in te hebben, de hele tijd overgangen en cuts. We zien een huis en een moment later de binnenkant van een huis. We zien een autoweg en in het volgende shot zitten we bij iemand in de auto. Het is de normaalste zaak van de wereld.
Maar in het echte leven bestaat dit niet. Het echte leven verloopt realtime. Films en televisie gebruiken deze techniek om een verhaal (snel) te kunnen vertellen. En ook in boeken rekenen schrijvers op inlevingsvermogen van de lezer voor bepaalde overgangen.
Het opmerkelijke is dat onze hersens dus in staat zijn deze overgangen zelf in te vullen. Ik weet niet of dit uniek is voor mensen maar als je er over nadenkt is het een uitzonderlijke eigenschap. We leggen de hele tijd zelf allerlei verbanden en koppelingen van dingen die we niet hebben zien gebeuren, maar waarvan we denken dat ze gebeurd zijn. We doen de hele tijd aannames.
Het is goed om in gedachten te houden dat we soms dingen invullen.