De boekenclub

Ik zit op een boekenclub. Dat betekent dat we na het lezen van een boek met een vast clubje bij elkaar komen en dat boek bespreken (en waar er terloops misschien meer popcultuur referenties langskomen dan je lief is, maar dat terzijde).

Boeken zijn magie en de activiteit van lezen is feitelijk urenlang naar gemarkeerde stukken fijngemalen hout staren terwijl je intens hallucineert.

What could be better? Toch?

Het boek in kwestie echter, was deze keer niet echt een boek voor mij. De lange zinnen met gedetailleerde omschrijvingen over het Franse plattelandsleven in de negentiende eeuw, het wollige taalgebruik en de karakters klikten niet genoeg (op dit moment in mijn leven voor mij). Dat gebeurt wel eens.

Als ik dus alleen voor mezelf las, zou ik het boek na een paar hoofdstukken hebben weggelegd en er nooit meer naar hebben gekeken.

Door de club echter werd ik gedwongen om het enerzijds te lezen — meepraten mag alleen wanneer je het gelezen hebt — en anderzijds me er in te verdiepen. Waarom maakt dit boek bij andere mensen wel wat los? Wat heb ik gemist (wat vaak juist veel is, wanneer een boek niet op je golflengte zit)? Waarom klikte het voor een ander wel? Wat zegt dat over anderen? En vooral, wat zegt dat dan over mij?

Ja, je kan veel op zo’n avond leren over een boek, zelfs een boek dat niet klikte. Maar boekenclubs gaan feitelijk niet over boeken, maar over de mensen in de boekenclub. En, vooral over jezelf.

Boeken zijn magie, boekenclubs zijn magistraal.