Elk jaar rond eind augustus en begin september is er even een moment dat ik terug moet denken aan iets dat steeds langer geleden is gebeurd (gek he, hoe dat werkt!).
Het was namelijk in deze periode in 2001 dat ik net was begonnen met college in de USA.
Het was de periode van de stilte voor de storm. Een paar weken waarin alles nog normaal was. Voordat alles veranderde na 11 september.
Ik heb altijd een relatief nuchtere houding gehad t.a.v. van deze gebeurtenis. Net als over de aanslagen in Madrid (2004) en London (2005). Maar over die aanslagen heeft niemand het meer. Over nine-eleven wel.
Maar hoe nuchter ik zelf ook was, ik bevond me midden in een land dat volledig uit het lood was geslagen en steeds meer van de kook raakte. En, een land, dat tot vandaag nog steeds met de gevolgen van die dag heeft te maken.
Die dag werd in de geschiedenis van dat land, en daarmee de wereld, een waterscheidingsmoment. Maar dit werd het ook net zo goed in mijn persoonlijke leven.
Een voor en een na.
Toch heb ik me eigenlijk nooit afgevraagd hoe de wereld of mijn leven er uit zou hebben gezien als dit allemaal niet was gebeurd. Dat speculeren heeft niet zo veel zin.
Terug naar de eerste zin van deze post. Hoe ‘het moment’ zich dit jaar manifesteerde is dat ik een kabeltje heb gekocht. Want ergens ligt nog een Video 8 bandje uit die periode. Dit was natuurlijk allemaal voor de smartphones of YouTube. Het idee was dus dat ik die filmpjes naar huis zou sturen. Maar dat is nooit gebeurd.
Ik weet niet of het filmpje het nog doet, maar dit kabeltje is nodig als ik dit zou willen digitaliseren. Misschien ga ik dat nog wel doen.
Waarom ik dat nog niet gedaan heb? Ik denk om de volgende reden. Ik heb namelijk vaststaande herinneringen uit die periode, herinneringen die ik al 20 jaar meedraag. En misschien schoppen de beelden die herinneringen wel in de war.
Webmentions
[…] ik zaterdag al schreef, zit ik momenteel in een jaarlijks momentje. Vandaag is het officieel langer dan de helft van mijn […]