Ik zag dit artikel uit 2024, wat een herhaling is van een artikel uit dezelfde krant uit 2023.
De strekking / samenvatting is als volgt (het gaat over de Eras tour):
Mensen vergeten het concert. En deskundigen suggereren dat het fenomeen lijkt op een posttraumatische stressreactie, waarschijnlijk als gevolg van sensorische overbelasting. Het lichaam ervaart de intense opwinding en overstimulatie als een negatieve ervaring, wat leidt tot het verwijderen van de bijbehorende herinneringen.
Toen ik dit las, dacht ik: wel verrek, ik heb ook een paar concerten, waar ik veel voor heb gelapt, van heb genoten, en toch weinig meer van weet. Rara. Zou dit de verklaring kunnen zijn?
En misschien is dit waarom iedereen altijd met z’n telefoon staat te filmen. Om het maar niet te vergeten.
Hoe dan ook, het is typisch zo’n feitje waar je aan blijft denken. En ik wil dit dus wel geloven dat dit waar is (lees: niet kapot-factchecken).
Vergeten hoort bij verwerken, en dat geldt niet alleen voor Taylor Swift concerten.
Complete stierenpoep, als je het mij vraagt. Zou het dan ook voor boeken en films gelden? Die vergeet je ook (ik wel). Muziek dan weer niet, maar bij muziek is er sprake van herhaling, daarom ken je de meest vreselijke hits uit je jeugd ook nog altijd meezingen, niet omdat ze goed zijn maar door de vele herhaling.
Films, boeken, en dus ook concerten (maar denk ook aan tentoonstellingen) zijn vaak eenmalige gebeurtenissen. En soms kan je iets uit een film, boek of concert linken aan je eigen leven, dan blijft het hangen.
Ik heb er vaker wat over geschreven: https://janvandenberg.blog/de-verrassing-brengt-u-zomaar-van-de-wijs/
Ik denk dus dat als iets blijft hangen het vooral in herhaling én in verrassing zit.
Overigens later bedacht ik me dat de Eras tour tot op de seconde uitgedacht is, dus de fans weten elke move al voordat die gebeurt 😉
Dus zo verrassend kan het niet zijn, wel veel herhaling!