Elite — in de betekenis van: de beste — is tegenwoordig bijna een vies woord geworden, met allerlei interpretaties die vaak negatief zijn.
Sport lijkt de uitzondering, Steph Curry die er 2974 driepunters in mikt, Van Vleuten die met een gebroken arm wegrijdt bij een kopgroep en wint of Usain Bolt die op drie Olympische Spelen achter elkaar goud wint op de 100m en de 200m. Dat vinden we prachtig.
Maar buiten sport moet niemand het wagen zijn kop boven het maaiveld uit te steken. Dat vinden we gauw pretentieus of streberig.
Maar iedereen van wie ik denk iets te kunnen leren hoort vaker wel, dan niet bij de elite. Van Donald Knuth tot Bob Dylan tot David Foster Wallace.
Ze zijn de beste in wat ze doen.
Het populaire idee dat we middelmatigheid net zo veel aandacht moeten geven als mensen die de beste zijn in wat ze doen is juist hoe je alles slechter maakt.
De elite laat zien wat er mogelijk is.
Het probleem ontstaat wanneer elite bescheidenheid verliest, échte elite gaat altijd gepaard met bescheidenheid.